jueves, 4 de diciembre de 2008

Locombia

Bueno, hace ya días que estoy por Bogotá y todavía no había escrito nada. La verdad es que pensaba esperarme a salir de este hermoso, caótico, cálido y luchador país, pero me he decidido a hacerlo ya. Me parece justo y lógico.
Bueno, andamos visitando proyectos de nats y de jardines de infancia en los barrios más jodidos de acá. Uno en el norte de todo y otro en el sur de todo, así que ya os podeis imaginar que en una ciudad tan gigantesca como esta eso supone más o menos unas dos horas de un lado al otro.
Esta gente es increible, lucha contra un gobierno que quiere dar una imagen que no es la real (más adelante os hablaré de esto, ahora no es muy seguro), pelea contra las dificultades diarías, contra no tener ni un duro (ni uno quiere decir ni uno) para salir adelante, ni sus sueños ni sus realidades..., merecen un monumento todos y cada unos de ellos, los que siguen adelante y los que han sido silenciados, asesinados o desaparecidos (pero también os hablaré de esto más adelante).
Y bueno, de momento sólo quería deciros eso, que hay gente increible que hace de su lucha su modo de vida, y que con esas luchas hacen de este mundo un lugar un poco mejor...
Os quiero a todos y a todas

9 comentarios:

Anónimo dijo...

Hola Edu,que gratificante es leer tus escritos,ver que hay un aliento de esperanza para todas esas personas que estan en situacion tan dificil y no dejan su lucha por conseguir una vida digna y luego la gran labor de personas como vosotras que les dais un gran apoyo y ganas de seguir luchando,eres un gran ejemplo a seguir,desde aqui animo,cuidate besos
esperanza (tia de Raquel)

Anónimo dijo...

Edu, desde BCN te abrazamos fuerte. Anoche saliste varias veces en la charla con los chicos (fiesta sorpresa de cumple organizada por la GRAN Sole). Es que te extrañamos. Abrazo fuerte fuerte.
Que orgullo saberte cerca

Anónimo dijo...

Es tremendo ver las dificultades de toda esta gente, pero para tu madre, es más dificil ver que su hijo se expone en un pais nada seguro. Cuidate mucho cariño. Te queremos

Anónimo dijo...

Edu!!!!!!!!
Com estàs? Com va tot????
Aviam necessito saber si vas miran el teu correu (el k jo tinc, pk no se si tu en tens més d'un....) pk t'he d'explicar coses (k seran bastant llargues) i colapsaré això! jajajaja
Em dius algu ok????
Molts petons i mil abraçades, espero k estiguis mb!!!!!! Cuida't

Hartos besos hermano!
Montse (bolívia)

carlos dijo...

ayayayayayay hombre... que bueno, por tierras locombianas. disfrutalas muy mucho, es una tierra muy hermosa a pesar de todo.
tomate una avena bien fresquita a mi salud y unas cuantas birras ("aguila" a ser posible).
si aún sigues por Bogotá y quieres un poquito de aire, sube en un día claro al Monserrate y acuerdate de nosaltres que nosotros nos nos olvidaremos de usted.
un abrazo papa y saludos a la cordillera.
besos del madrileño catalán
PD: por cierto, no reconocerías a nuestro BARÇA carajo, que digo barça, BARÇON!!!!

Unknown dijo...

hola a todos, mil gracias por vuestros comentarios. Esperanza, me alegra muchisimo tu opinion, Nikolais, Carlos, hermanos, que puedo deciros, que os quiero carajo, y por supuesto, cerveza aguila y costeña a vuestra salud siempre que el trabajo me lo permite. Mare, no pateixis, em cuido i vigilo que dic i a qui ho dic.
Montse, llegeixo el correu de yahoo sempre que puc, aixi que explica'm, m'encantara tot el que m'hagis de dir.
Besos, petons, a todos y todas

Anónimo dijo...

Ei Edu, ja voliem llegir dels teus escrits. Són realment interessants i informatius. També mola veure com el teu vocabulari va canvian a mesura que tu canvíes de pais.

Fins aviat! una abraçada de les teves.

Isidre Abelló

Anónimo dijo...

senyor barrabés!!!
ya me han contado que estas en locombia visitando a familiares...la verdad es que se te ve-intuye esplendido!!!
nosotros aqui andamos soportando un frio de m...con esperanzas puestas en un caserio ( me imagino que ya sabes algo...)y poco más...hemos visitado a Inecha en la Datzira ( te manda besos y está encantada en su nueva fase cazadora-recolectora )y seguimos trazando sueños con tiralineas pa que nos marquen el camino...ohh señor!!!
la ñaja esta como siempre...como una perdiz
toda la family te enviamos un abrazo inmenso para que te vaya más bonito aún!!! cuidate mucho y no bebas demasiada cola!!!
besos y mas besos y mas besos!!!
Danicha
P.D: parece que igual no necesitamos lo tuyo!!!

Poliédrica dijo...

Y permíteme decirte que tú eres uno de ellos.